ผลาญเพลิงพยัคฆ์

               ภายใต้ใบหน้านิ่งเรียบ ท่าทีสุขุม นุ่มลึก คล้ายผู้ชายอบอุ่นใจดีที่สาวน้อยใหญ่ใฝ่ฝันอยากยืนเคียงข้าง แต่ 'กรัณห์ แกเรนห์ พชรภาษ ครอสส์' เสือหนุ่มลูกครึ่งไทย-อเมริกันวัยสามสิบหก ทายาทหมายเลขหนึ่งของตระกูลครอสส์ กลับเป็นคนใครต่อใครยกย่องให้เขาเป็นพยัคฆ์ร้ายที่ไม่ควรตอแยด้วย เพราะเขาพร้อมจะกางกรงเล็บตะปบเส้นเลือดใหญ่ของคนที่เข้ามาลองดีให้ขาดวิ่น ส่งลงนรกตั้งแต่เหยื่อยังไม่ทันกะพริบตาด้วยซ้ำไป

             

         เขาใจเย็น... แต่ไม่ใช่คนใจดี!

“อีกเรื่องที่หนูยังเข้าใจผิดไปมากนะ” มือหนาเชยคางมนขึ้นมา ปลายนิ้วแข็งออกแรงหนีบเบาๆจนเนตรชนกสะดุ้ง “พี่ไม่ได้ใจดี พี่แค่รักหนู”

“พี่รัณห์!”

“ฉะนั้นถ้าคิดว่าพี่จะยอมให้ออกไปเล่นซนทั้งที่พี่สั่งห้ามแล้วปล่อยให้ไอ้พวกผู้ติดตามของหนูมันขอโทษแล้วลอยตัวก็รู้ไว้เลยว่าคิดผิด พี่ไม่ทำให้หนูเจ็บก็เพราะพี่รักมากจนทำไม่ลง แต่กับไอ้พวกนั้นมันไม่ใช่!”

            ถึงหล่อนจะเกลียดพี่ชายของกวินทร์ ผู้ชายที่เป็นยอดดวงใจของหล่อนมากมายแค่ไหน แต่เมื่อเขาเลื่อนขั้นขึ้นมาเป็นว่าที่พี่ผัว ลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนคนเดียวของท่านนายกรัฐมนตรีคนปัจจุบันของประเทศวัยยี่สิบแปดปีอย่าง 'เนตรชนก อัศวอลงกรณ์' ก็พร้อมจะยอมอ้าปากคุยด้วยสักคำสองคำ แต่ไหงแค่เพียงประโยคแรกในรอบสิบปี กลับทำให้หล่อนต้องมีสามีชื่อกรัณห์ไปได้!

“คิดจะขังฉันไว้ที่นี่หรือไง”

“พี่ไม่ได้ขัง ไม่เคยขัง พี่แค่ให้หนูจดทะเบียนสมรสแล้วก็แต่งงานกับพี่”

“เลิกเรียกฉันว่าหนูสักทีได้ไหม แสลงหู!” เนตรชนกปรี๊ดแตก ไม่อยากฟังคำตอกย้ำสถานะจากเขา ยิ่งไอ้พี่ๆหนูๆนี่ยิ่งไม่อยากฟัง อย่ามาเสแสร้งทำอ่อนโยนทั้งที่ตัวจริงเป็นมนุษย์หมาป่าไปหน่อยเลย!

“พี่ก็เรียกแบบนี้มาตั้งแต่จำความได้”

“แต่ฉันจำไม่ได้!” แล้วก็ไม่ได้อยากจำด้วย

“งั้นจำใหม่ ต่อไปไม่เรียกยัยหนูแล้วก็ได้”

“ก็ดี...”

“เรียกอีหนูแทนแล้วกัน”

“นี่!”

กรัณห์ดันโถน้ำผึ้งขนาดเล็กมาทางหล่อน เสียงทุ้มนุ่มลึกกว่าปกติกล่าวอย่างอาทร “ตะโกนอยู่นั่น อมน้ำผึ้งสักหน่อยจะได้ชุ่มคอ”

“นี่แดกดันฉันเหรอ”

“เป็นห่วง”